Geschreven door haar dochter Gabriella Szacsuri

Ja wel, onze moeder Tukk Margit heeft het weer gehaald en is begin deze maand 102 geworden. Zij is geboren in het mooie Budapest de hoofdstad van Hongarije op 2/6/1922. Helaas heerste daar toen een moeilijke periode en door de honger schaarste werden vele kinderen voor enkele tijd naar België gestuurd met de zogenaamde "Kindertrein" om wat aansterken naar België .

Zo werd ze op 3-jarige leeftijd naar België gestuurd maar belande niet te verstaan in een niet voor haar al te plezierig plaats namelijk in Menen bij de strenge Christelijke orde, Zusters Benedictijnen die dan daar aan psychiatrische verpleging ter plaatse deden. Intussen stierf in Budapest haar vader op jonge leeftijd, die ze amper gekend heeft, en werd haar zusje daarom ook naar België gestuurd. Zij kwam wel bij 2 oude dames terecht maar had weinig contact met haar zusje, zo dat ze een beetje van elkaar vervreemden. Toch hebben ze later contact met mekaar gehad.

Op leerleeftijd kwam ze dan naar Kortrijk bij de Zusters Paulinen op Internaat, toen was alles hier in het Frans, en hadden de leerlingen een uniform, in de klas deed ze haar best en was altijd een goede leerlinge . Enkele zusters van die tijd heeft ze later terug in België nog weergezien. Zelfs Het boek van 150 jaar en 175 jaar Zusters Paulinen ontbreekt niet in haar bibliotheek, waar ze regelmatig nog herinneringen ophaalt. Want wie leest, wordt slim.

Helaas op 16-jarige leeftijd werd ze gevraagd door de zuster overste van Menen om ook in het Klooster te treden maar dat wilde ze absoluut niet en daarom werd ze dan alleen teruggestuurd naar Hongarije waar ze niet eens de taal of iemand kende, zelf haar moeder was een vreemde voor haar.

Ze deed wat ze kon om aan de kost te komen en met haar Frans kon ze eindelijk werk vinden als gouvernante waar ze zeer graag gezien werd. Spijtig kwam hieraan een einde door de vreselijke oorlog die ze moeizaam doormaakte en die veel erger was dan alhier en later in 1956 kwam de nog slechtere revolutie in Budapest.

In die periode trouwde ze met een brave man Jozef, kregen 3 mooie blonde kinderen waarvan op 1.5-jarige leeftijd spijtig eentje overleed. Dit was een zeer droevige gebeurtenis. Daar haar andere kindje ook zwaar ziek was en niet kon gered worden in Budapest werd op aanraden van de dokters van al daar haar aangemoedigd om haar kindje nog te redden naar het Westen te verhuizen.

Dit gebeurde in 1967 toen ze met haar 2 kindjes en man zonder iets naar België kwamen. Het leven was heel zwaar, ze kende enkel de Franse taal en moest op eigen houtje Nederlands leren, het was niet zo gelijk nu dat er zoveel hulp en kansen worden aangeboden aan nieuwkomers in België. Maar ze trokken hun plan gelijk ze konden.

Helaas door flauwte en veel ziek zijn kon ze buitenhuis niet gaan werken zo was alleen haar man de kostwinner voor de familie en zij deed haar opperste best in het huishouden.Heeft met de familie van in het begin altijd in Kortrijk gewoond wel op verschillende plaatsen. Maakte de opening en spijtig de einde van de Grand Bazaar op de Groote Markt, de Priba en de Sarma, Innovation waar ze regelmatig hun boodschappen deden, er was dan nog ook de koeienmarkt op de veemarkt, en jammer genoeg ook de instorting van 'T Fort school, en het verdwijnen van de 5 ziekenhuizen waar ze nog in al gelegen heeft. Wat was Kortrijk toen anders, bussen reden tot op de markt, wat wel beter is, is dat er meer voetgangersstraten gekomen zijn die veiliger zijn.

Helaas in 1990 stierf plots haar man en sindsdien is ze weduwe. Ze heeft in haar leven veel handwerk gedaan. Voor den oorlog heeft ze zelf met de hand nog kleren voor haar zelf genaaid, later gebreid, gehaakt, geborduurd, smyrna tapijten en sierkussens gemaakt alles deed ze ook als de beste. En dan niet te spreken over knutselen, de kerstboom versierde ze altijd met ook zelfgemaakte versieringen dit tot haar 85 jaar.

Op 90-jarige leeftijd kreeg ze dan een zware beroerte, verbleef lange tijd in de kliniek, zelfs al de klinieken van Kortrijk heeft ze toen gedaan, Ook dit kwam ze moedig door, leerde weer stappen, eten, spreken. Maar vanaf haar 95 jaar werd ze jammer genoeg rolstoelpatiënte. Dit hield haar even wel niet tegen omdagelijks nu nog zelfs het nieuws te weten, te lezen en kruiswoordraadselste doen en volledig 3 talig te zijn tot heden toe, nu en dan herinneringen ophalen bij het bekijken van de vele foto's en postkaarten die ze in al die tijd verzameld heeft en zelfs kleuren in volwassenkleurboeken doet ze soms.

Ondanks haar zwakke gezondheid maar door haar sterke wil, haar onuitputtelijke doorzettingsvermogen, en gezonde levensstijl, niet roken, niet drinken en alles met mate eten en doen is deze moedige dame nu jawel102 jaar geworden. Helaas staat er nog iets wat haar een dubbele gevoel heeft en wat haar wat onzeker doet is dat ze noodgedwongen moet verhuizen van een huis met tuin naar een appartement. Weliswaar op een mooie locatie maar toch de herinneringen die ze daar gehad heeft blijven enkel in haar gedachten bestaan. Want 7X verhuisd te hebben is toch wel niet niks. Hopelijk kan ze toch nog een tijdje in haar nieuwe woonst ervan genieten.

Fier kan ze enkele mooie foto's tonen van haar die ze altijd bewaard heeft van toen ze nog klein kindje was, of eerste of plechtige communicant of haar huwelijks foto.

Wat ze verleden jaar beloofd heeft, herhaalt ze weer dat ze niet tegenstaande ze zo fragiel geworden is haar best zal doen om hopelijk volgend jaar er nog te zijn. Haar motto was altijd: Geloof, Hoop en Liefde en altijd moedig zijn, vooruitkijken en doen al wat men kan en zeker in vrede leven! Dit is een mooi voorbeeld die ze aan haar kinderen overlaat die nu voor haar thuis de beste zorgen geven. / © foto's JVGK